In het gewone leven ben ik dol op dingen die een beetje op hun plaats staan. En blijven. Het huis, mijn man, de ochtendzon, de boterpot, de verschillende soorten papier in de verschillende laatjes. In het gebied van de kunst en van het schrijven daarentegen wil ik liever niet precies weten waar ik aan toe ben. Ik kijk rond en blijf vaak hangen bij iets wat zich buiten de gebaande paden afspeelt. Een beeld dat ik niet helemaal begrijp, een wonderlijke titel, een rare vraag, een eigenaardige plek. Maar ook een plotseling opgemerkt alledaags vlekje, een onopvallend personage. Daar klop ik aan. Kan ik naar binnen? Wie 'woont' er, hoe zit het, wat is het, wie spreekt er? Veilig op m'n stoel en met de pen op het papier op zoek. Iets beters kan ik niet bedenken.

Soms resulteert de speurtocht in een gedicht, een verhaal, een presentatie met beeldend kunstenaars. Onverwachte interactie, goeie gesprekken, aandachtige mensen en nieuwe ideeën. Allemaal mooi meegenomen. En verder maar weer. Zo gaat dat met de kunst en het niet weten.